Vandaag op pad gegaan om de sprookjesroute te gaan rijden in Duitsland. Die Deutsche Märchenstraße. Deze start in Hanau en gaat via vele wegen naar het Noorden naar Bremen. In twee dagen zouden we in die richting gaan en dan kijken wat we kunnen bekijken in ongeveer twee weken. Als we niet alles kunnen zien gaan we later weer verder.
Op de heenweg trok de camper aardig naar rechts, in het begin niet erg, maar later meer. Toen er ook een raar geluid ontstond besloten we eens te kijken op een parkeerplaats. Toen ik heel langzaam reed deed het stuur helemaal vreemd, maar ik zag niets bijzonders aan de wielen of eronder. 
Toch eerst maar een garage opzoeken in de buurt. Die zagen al snel wat er mis was. De linker voorband stond bol en op het punt van klappen. Er zat lucht tussen het binnen en buiten rubber. We hadden dus best eens een klapband kunnen krijgen. Gelukkig is dat niet gebeurd. De banden werden allemaal bekeken en bleken allemaal al 10 jaar oud te zijn en veel scheurtje waren er zichtbaar. Niet dat de andere drie nu ook snel stuk zouden gaan, maar als we er eentje zouden vervangen (die moest zeker) dan bleven we toch de kans houden dat de andere later ook stuk gaan. We hebben meteen maar besloten om alle vier de banden te vervangen voor nieuwe. Dan zijn we voorlopig weer jaren veilig wat banden betreft.
De camper reed na de vervanging ook weer een stuk beter en ik reed weer veel rustiger en makkelijker. Door de lange tijd wachten bij de garage zijn we maar niet helemaal verder gegaan. In Emmerich, Duitsland, zijn we naar de camperplaats gegaan en hebben daar de nacht doorgebracht.
We volgden daar nog een wandelpad rond 8 uur en die konden we alleen niet helemaal afmaken omdat het hoogwater was. En dan staat het wandelpad onder water zoals we merkten na een tijdje lopen. We zijn weer lekker terug gelopen en hebben daarna nog wat tv gekeken en zijn lekker gaan slapen.
Morgen kijken we wel hoe ver we gaan komen. De sprookjesroute gaat ondanks de problemen vandaag gelukkig gewoon door zij het met wat vertraging. We waren ook al blij dat het geen groot mechanisch probleem was aan bijv. de motor.
De volgende dag 4 juni zijn we verder gegaan en eigenlijk gedaan wat we gisteren al wilden doen. Meer niet want het was erg mooi weer en na een tijd in de camper wilden we wandelen en in de zon zitten. Dat is tenslotte ook lekker.
We staan op een camperplek naast een hoge brug. Wel een aparte plek om te staan vinden we. Het ziet er erg leuk uit. Natuurlijk zijn we ook gaan wandelen om over de brug te kunnen lopen en de camper van boven te kunnen zien. Dat is na een flinke klim ook gelukt. Mocht je er ook eens zijn dan moet je de camperplek aflopen en rechts de verste weg nemen van de twee en zo snel mogelijk links een pad in het bos gaan volgen. Dan kom je vanzelf boven op het fiets/wandelpad dat over de brug loopt.
De route hier naar toe was weer lekker maar er zaten een paar heel lastige kleine smalle weggetjes in. En toen nog een afgesloten weg door werkzaamheden en toen zijn we terug gegaan. De omleiding werd in zo’n rottig klein weggetje gepropt dat we het niet zagen zitten. Terug nam de navigatie al snel iets beters.
Op 5 juni weer een flink stuk rijden. We zouden gaan staan op de camperplek Weilburg bij de brandweer. Daar aangekomen bleek dat we de camperplaats niet op mochten rijden. De borden waren met een rode streep bedekt en het veld was helemaal afgesloten met linten. Of hij definitief weg is of tijdelijk weten we nog niet, maar omdat er verder niets bijstond verwachten we dat hij definitief niet meer in gebruik is.
We zijn toen maar doorgereden naar de camperplek in Weilmunster waar we nog net een klein plekje konden vinden. De rest was al bezet door allemaal Duitsers die er blijkbaar langer stonden en elkaar allemaal kenden. Maakt niet zoveel uit want het was al laat en we wilden alleen eten, rusten en ’s morgens weer verder gaan. De kosten voor de camper zelf was gratis en alleen stroom kostte 2 euro voor 16 uur.
We zijn ’s avonds nog wel even met de hond gaan wandelen en zagen een oude kasteeltoren in de verte. Daar zijn we nog wel even naar toe gewandeld. De toren stond alleen hoog en vanaf het dorpje zagen we eerst geen mogelijkheid om omhoog te gaan. Tot Anneke een bordje zag en toen hadden we een smal paadje omhoog. Het was steil maar heel leuk om boven te komen.
Het was, boven aangekomen, wel apart om te zien dat er gewoon een weg langs liep en dat we dus ook met minder klimmen er konden komen. Evengoed een leuk uitje en goed voor de spieren.
De sprookjesroute was nog niet echt begonnen maar in of bij dit kasteeltorentje kan best een leuk sprookje begonnen zijn.
